Afgelopen dagen heb ik een plan uitgevoerd, dat ik al langere tijd van plan was.  De tafel in het atelier opknappen. Dat betekend niet alleen een boel werk, maar ook een langere periode geen tafel, en dus geen atelier.
Deze actie moest dus goed gepland worden.  Dit was het beste moment.

Vorige week vrijdag heb ik de tafel meer dan leeg geruimd, en de ruimte om de tafel ook opgeruimd. Ik heb de tafel schoongeschrobt. Het is , nee het was, een uitschuifbare tafel, tussen de randen was stof en vuil terecht gekomen.

Ruurd, mijn lief heeft de tafel geschuurd, en schoongemaakt met tinner.

Zaterdagochtend heb ik, samen met mijn jongste dochter, papier gescheurd. Een hele doos vol. Daarna ben ik gaan plakken. Het kostte even tijd om het juiste ritme te vinden, eenmaal gevonden, bleek het een heel prettige bezigheid te zijn. Spannend, dat wel, want hoe zou het eind resultaat zijn?

Zondagochtend de eerste laklaag. En daarmee begon het wachten. Laklaag, 4 uur wachten, volgende laklaag. En dat 2 dagen lang. Toen dacht ik dat het klaar was. Maar woensdagochtend besloot ik dat er toch nog een laag over heen moest. Dus nog een pot lak gehaald, en de laatste laag gedaan. Nu is het bijna goed. Er moet nog 1 laag over heen, met de roller. Laat dat nou net zijn waar ik niet goed in ben, dus zaterdag gaat mijn lief dat nog een keer doen.

Doordat de tafel woensdag voor het laatst gelakt was, is hij nu wel bruikbaar. Vanavond hadden we dan ook project life avond aan de ‘ nieuwe’ tafel.