Eventjes was ie op bezoek, een avond , een nacht en een ochtend vroeg. En weg was ie weer, terug naar het verschrikkelijk verre Australie. Waar hij woont, en werkt en was echt zijn plek in de wereld is.
Voor moeders is dat altijd een gemis, een gat in mijn hart, wat ik dagelijks voel maar nu eventjes wat meer, omdat ik hem weer gezien heb, gesproken heb.
Eventjes ben ik verdrietig.

Ik zou het gewend moeten zijn, hij vertrok uit Nederland toen hij 21 was en heeft op veel plekken gewoond sindsdien, maar nooit meer in Nederland.

Vlak na zijn 30e verjaardag vertrok hij naar Sydney, en na een half jaar wist ik, hij gaat daar blijven. Ik denk dat hij het zelf nog niet eens wist op dat moment. Maar ik had gelijk, het jaar dat hij zou gaan, werd 2 jaar, en daar plakte hij gewoon nog 2 jaar aan vast, en ja , toen ging het proces in van Australiër worden, en dat is nu bijna het geval.

Jongste wil na het examen een paar maanden naar Australie, en daar werken. Misschien ook daar naar school, ik weet niet zeker of ik die durf te laten gaan, maar echt keus heb ik niet. Ik ga maar goed sparen dat ik er op bezoek kan.

Liefs
Marrigje