Ik was een dagje naar mijn zoon en zijn gezin in Amsterdam, en op de terug weg beleefde ik toch een avontuur. Het is al een paar dagen geleden gebeurd, maar het gevoel blijft me zo bij, dat ik het ook nog op papier wil zetten.
Ik had een gave dag gehad, knutselen met mijn schoondochter en kleindochter. Kleindochter wordt 4 deze week, en had traktaties nodig. Die hebben we samen gemaakt.
Omdat ik nog terug naar Texel moest, bleef ik niet eten maar nam de bus rond 17.30 terug naar het centraal station. De reis naar het station ging wat sneller dan ik had gedacht, dus had ik op het station nog even tijd om een kop Starbucks koffie te halen. Die planning ging weer helemaal goed zodat ik ook nog koffie had in de trein. Alleen, dan moet je wel instappen met een kop hete koffie, een zware koffer en daarnaast heb ik een hand nodig om me vast te houden als ik in de trein stap.
Dat was wel even een gedoe, maar dacht ik, als ik nou die koffie in mijn zak stop, dan kan ik mezelf en de koffer de trein in tillen, en als ik dan voor ik ga zitten de koffie pak, dan komt het helemaal goed. Bij het in mijn zak stoppen van de koffie schoot de deksel los, dus beker er nog even uit gehaald, en de deksel goed gedaan en ingestapt. Dat ging dus helemaal soepel, en ik zat in de trein en kon tot den Helder blijven zitten.
Om even voor acht uur avonds, waren we terug in den Helder en een medereiziger was zo vriendelijk die zware koffer voor me de trap op en de trein uit te tillen. Super fijn. Ik heb hem hartelijk bedankt en ik wil uit mijn zak mijn OV kaart pakken. Die zat niet waar ik dacht dat die zou moeten zijn.
Ook niet in mijn andere zakken (ik heb 4 zakken in mijn jas) Dus ik begon hem wel een beetje te knijpen.
Nog een keer alle zakken nagekeken, daar zit altijd meer in dan je denkt, dus zou niet de eerste keer zijn dat ik denk dat ik mijn pas kwijt ben, en daarna heb ik hem toch maar nee mijn pasjes mapje en OV kaart zitten niet in mijn zak. En voor je het vraagt, die vriendelijke meneer die mijn tas uit de trein zette heeft me niet gerold. Daar was ik van overtuigd want zo dichtbij was hij helemaal niet geweest.
Ik heb mijn tas leeggehaald, want je zult altijd zien dat ik mijn portemonnaie nu wel in mijn tas gestopt had, maar ook daar was ie niet te vinden. Inmiddels was het station uitgestorven, geen conducteur, medereiziger of wie dan ook maar in zicht. En ik kon niet uit het station want ik had geen OV kaart.
Ik zag de bus naar de boot wegrijden en dacht nu heb ik nog een uur, want dan gaat de bus naar de laatste boot en daar wil ik toch echt wel opzitten vandaag.
Dus nog een rondje gedaan, alle zakken na gekeken, mijn tas nog een keer nagekeken, de trein, die er nog stond , weer ingestapt en onder de stoelen en banken gekeken maar niet te vinden. En nog steeds was ik in het station en kon ik er niet uit. Als ik het zo opschrijf voel ik weer de paniek die ik begon te voelen. Hoe kom ik nou uit dat station.
Na nog een rondje dolen over het station, op zoek naar een mogelijkheid om in ieder geval het station uit te komen vond ik een soort praatpaal, met twee knoppen. Een blauwe met een i erop, waar naast stond Informatie NS (nou ja, ik weet wanneer de trein rijdt en waarheen, dus die knop moest ik niet hebben) en een rode knop met Noodgevallen ernaast. Dus ik druk op de rode knop. Die moest ik dus niet hebben dat is een 112 Knop (zet dat er dan naast) de i is voor als je vast staat op een station.
Ik druk op die knop, en een vriendelijke meneer klikt het poortje van het station gelijk open, waar ik bijna naar toe rende want wat als dat hek weer dicht is voor ik er doorheen ben.
Eenmaal buiten besloot ik naar de boot te lopen. Op de bus moest ik nog bijna een uur wachten en het was koud. Bovendien ik had geen OV kaart en als de buschauffeur zou besluiten me niet mee te nemen zou ik de laatste boot kunnen missen, en dat is iets waar alle texelaars een hekel aan hebben. De gedachte alleen al.
Bij de boot aangekomen had ik nog een ander probleem, tegenwoordig kun je daar niet meer met contant geld afrekenen, en ik had wel €2,50 bij me maar mijn bankpas was ook verdwenen.
Dus stond ik daar en kwam de paniek weer opzetten, gelukkig was de mevr achter de kassa erg coulant en mocht ik zonder problemen betalen met contant en gepast geld, en kon ik door de poortjes richting boot.
Ik ben nog nooit zo opgelucht geweest dat ik daar zat. Inmiddels is mijn mapje met inhoud gevonden. Waar weet ik nog niet, maar mijn eigen vermoeden is dat ik het, met het herschikken van de koffie in mijn jaszak per ongeluk uit mijn jas heb getrokken heb laten vallen. In de drukte en lawaai van het instappen heb ik dat dus gemist. Ben wel blij dat het gevonden is, en de vriendelijke meneer die me hielp me dus inderdaad niet gerold heeft.
Met vriendelijke groet
Marrigje
ps wil je de traktatie zien die we gemaakt hebben? Kijk dan even verder op dit blog, want daar heb ik een apart blog over geschreven.